Amazon
New member
Sirhind’den kuzenim geçenlerde ailesiyle birlikte bizi ziyaret etti. Güzel bir tanışma oldu, birbirimizle sohbet ettik, birbirimizin hayatını tanıdık. Sohbet aynı zamanda müziğe yönelik moda olan kariyer seçimi, bu tür ziyaretlerin daha nadir ve bu nedenle daha değerli hale geldiğine dair açıklamalar ve daha pek çok şey etrafında dönüyordu.
Gıda, büyük bir birleştirici faktör olma gücüne sahiptir. (HT dosyası)
Şirkette öğle yemeğinin tadını çıkarmak için oturduğumuzda, saf bir mutluluktu. Herkes çocukluk anılarını yeniden yaşarken ve hayatın iniş ve çıkışlarını değiş tokuş ederken, lezzetli matar paneer’in tadına vararak, daha fazla kızarmış papad için can atarak ve bir sonraki chapati/poori/pirinç yardımını beklerken salatayı kemirerek birbirine kaseleri ve tabakları verdi.
Bu biraz bariz ama hızlı yemeğin, basit bir öğle veya akşam yemeğinin herkesi bir araya getirmesine hayran olmamak elde değil. Temelde bir hayatta kalma ihtiyacı, ama yine de öyle.
Mesela babam çaydan önce de çaydan sonra da içilebilir diyor. Nasıl ve nerede denk geldiğini bilmiyorum ama aslında çalışmalarım sırasında saat 11 kupamı (fiziksel ve psikolojik nedenlerle!) kaçıramam. Bundan sonra herhangi bir zamanda, günün yıldönümü veya doğum günü olduğu için veya hava bulutlu olduğu için (vb. vb.) Çay ikram edilirse, o çaydan da vazgeçemem; çünkü herkes tipik kolej samosa veya lezzetli kantin pakore ile birlikte konuşacak, gülecek ve değiş tokuş edecek! Özellikle benim gibi az konuşan insanlar için çayın tatlılığı, pakoranın müstehcenliği ya da samosa dolgusunun tadı yeterince sohbet konusu oluyor ve bir anda dışa dönük eğilimlerimi uyandırıyor.
Ancak, yemek pişirme konusunda çok (“hiç okuyun”) bilgili değilim. Bu yüzden, meslektaşım-arkadaşım heyecanla evde denedikleri tarifleri paylaşıp tartışırken, farklı yemeklerin ve içeriklerini ürettikleri aromaları ve tatları “duyduğum” için katılamam ve aktive olan tükürük bezlerimde oyalanırım. .
Bu yüzden, “Bir gün bu lezzetleri üniversiteye getirmeyi planlıyorsan veya getirmek istiyorsan rica ederim,” dedim.
Ve yakın zamanda 11 yaşındaki oğlumun doğum günü partisi planlandığında, ben ondan daha heyecanlı görünüyordum. Nedenini doğru tahmin ettiniz. O heyecanla arkadaşlarıyla farklı oyunlar oynamayı düşünürken ben titizlikle “Menü Modu”ndaydım. Diğer bir yönü de, kutlama bittikten sonra geç saatlere kadar lezzetli ikramların (hem şekerli hem de tuzlu) tadını çıkaramadım.
Ayrıca bazı insanların tuzu, bazılarının şekeri ve bazılarının ikisinin karışımını sevdiğini de düşünmeliyim. Hepimiz bir iki kişi tanıyoruz, değerini biz yokken anlıyoruz – tuza benzetelim – yokluğu varlığından daha güçlü hissediliyor. Şekeri sevenler için varlığı her zaman takdir edilir ve kutlanır. Çoğu insan bu ikisi arasında bir yere düşer ve biz onlara psikoloji alanında ambivertler deriz – bir yelpazede, bunlar içedönüklerin ve dışadönüklerin bir karışımıdır.
Her neyse, yemeğe geri dönersek, gerçekten herkese ve herkese hitap edebileceğini hissediyorum. İş yerimde oğlumun doğum günü Mithai’yi dağıttığımda, o akşam yardımsever bir meslektaşım benimle temasa geçip kendisinin ve çevresindekilerin dört ya da beş tanesini seçme ve parça parça eğlenme cüretini gösterdiklerini söylediğinde birdenbire kendimi daha da bağlı hissettim. parça. Elleriyle gözlerini kapatan ve şaka amaçlı utandığını ima eden ifadesi benim için tam bir mutluluktu!
[email protected]
(Yazar, Jagadhri’den bağımsız bir yazardır.)
Gıda, büyük bir birleştirici faktör olma gücüne sahiptir. (HT dosyası)
Şirkette öğle yemeğinin tadını çıkarmak için oturduğumuzda, saf bir mutluluktu. Herkes çocukluk anılarını yeniden yaşarken ve hayatın iniş ve çıkışlarını değiş tokuş ederken, lezzetli matar paneer’in tadına vararak, daha fazla kızarmış papad için can atarak ve bir sonraki chapati/poori/pirinç yardımını beklerken salatayı kemirerek birbirine kaseleri ve tabakları verdi.
Bu biraz bariz ama hızlı yemeğin, basit bir öğle veya akşam yemeğinin herkesi bir araya getirmesine hayran olmamak elde değil. Temelde bir hayatta kalma ihtiyacı, ama yine de öyle.
Mesela babam çaydan önce de çaydan sonra da içilebilir diyor. Nasıl ve nerede denk geldiğini bilmiyorum ama aslında çalışmalarım sırasında saat 11 kupamı (fiziksel ve psikolojik nedenlerle!) kaçıramam. Bundan sonra herhangi bir zamanda, günün yıldönümü veya doğum günü olduğu için veya hava bulutlu olduğu için (vb. vb.) Çay ikram edilirse, o çaydan da vazgeçemem; çünkü herkes tipik kolej samosa veya lezzetli kantin pakore ile birlikte konuşacak, gülecek ve değiş tokuş edecek! Özellikle benim gibi az konuşan insanlar için çayın tatlılığı, pakoranın müstehcenliği ya da samosa dolgusunun tadı yeterince sohbet konusu oluyor ve bir anda dışa dönük eğilimlerimi uyandırıyor.
Ancak, yemek pişirme konusunda çok (“hiç okuyun”) bilgili değilim. Bu yüzden, meslektaşım-arkadaşım heyecanla evde denedikleri tarifleri paylaşıp tartışırken, farklı yemeklerin ve içeriklerini ürettikleri aromaları ve tatları “duyduğum” için katılamam ve aktive olan tükürük bezlerimde oyalanırım. .
Bu yüzden, “Bir gün bu lezzetleri üniversiteye getirmeyi planlıyorsan veya getirmek istiyorsan rica ederim,” dedim.
Ve yakın zamanda 11 yaşındaki oğlumun doğum günü partisi planlandığında, ben ondan daha heyecanlı görünüyordum. Nedenini doğru tahmin ettiniz. O heyecanla arkadaşlarıyla farklı oyunlar oynamayı düşünürken ben titizlikle “Menü Modu”ndaydım. Diğer bir yönü de, kutlama bittikten sonra geç saatlere kadar lezzetli ikramların (hem şekerli hem de tuzlu) tadını çıkaramadım.
Ayrıca bazı insanların tuzu, bazılarının şekeri ve bazılarının ikisinin karışımını sevdiğini de düşünmeliyim. Hepimiz bir iki kişi tanıyoruz, değerini biz yokken anlıyoruz – tuza benzetelim – yokluğu varlığından daha güçlü hissediliyor. Şekeri sevenler için varlığı her zaman takdir edilir ve kutlanır. Çoğu insan bu ikisi arasında bir yere düşer ve biz onlara psikoloji alanında ambivertler deriz – bir yelpazede, bunlar içedönüklerin ve dışadönüklerin bir karışımıdır.
Her neyse, yemeğe geri dönersek, gerçekten herkese ve herkese hitap edebileceğini hissediyorum. İş yerimde oğlumun doğum günü Mithai’yi dağıttığımda, o akşam yardımsever bir meslektaşım benimle temasa geçip kendisinin ve çevresindekilerin dört ya da beş tanesini seçme ve parça parça eğlenme cüretini gösterdiklerini söylediğinde birdenbire kendimi daha da bağlı hissettim. parça. Elleriyle gözlerini kapatan ve şaka amaçlı utandığını ima eden ifadesi benim için tam bir mutluluktu!
[email protected]
(Yazar, Jagadhri’den bağımsız bir yazardır.)